Sporty ekstremalne : Kiteboarding

Sporty ekstremalne : Bouldering (z ang. boulder – głaz) – wspinaczka bez asekuracji liną, na niewielkiej wysokości umożliwiającej bezpieczne zeskoczenie. Są to najczęściej bardzo trudne, ale krótkie, składające się czasami nawet jedynie z kilku przechwytów (ruchów) drogi, ewentualnie dłuższe trawersy. Aby zabezpieczyć się przed skutkami upadku, wspinacze stosują przenośne materace zwane kraszpadami lub asekurację głowy i górnych partii ciała przez partnera – tzw. asystę (lub z angielskiego: spotting). Wspinaczka boulderowa (spolszczone formy: bulderowa, balderowa) wymaga dużej siły maksymalnej.Olbrzymie zasługi dla rozwoju boulderingu jako autotelicznej formy wspinaczki położył John Gill w początkach II poł. XX w.Jednym z najsłynniejszych rejonów boulderowych na świecie jest Fontainebleau, niedaleko Paryża we Francji.

Sporty ekstremalne : Rafting — turystyczna odmiana flisu (spławu) rzecznego, do której używa się różnych rodzajów tratw, łodzi, pontonów, kajaków itp. (często kulturowo charakterystycznych dla danego regionu). Rafting oferuje się na wodach śródlądowych o różnym stopniu trudności, odpowiednio do potrzeb i możliwości pasażerów. Od połowy lat 80. XX wieku jako usługa turystyczna wypromowana i identyfikowana globalnie.
 

Sporty ekstremalne : Hydrospeed to rodzaj sportu ekstremalnego polegającego na spływie rwącą górską rzeką na plastikowej desce.Płynący, ubrany w piankowy kostium, kask, kamizelkę asekuracyjną, trzyma się uchwytów deski. Deska nie zasłania całego ciała, aby nie ulec obrażeniom w zderzeniu z podwodnymi głazami trzeba manewrować przy pomocy płetw na nogach.Początkującym pomagają towarzyszący w łodzi instruktorzy, wskazując bezpieczną drogę i ratując z opresji (szczególnie po utracie płetw).

Sporty ekstremalne : Kajakarstwo górskie - pływanie kajakiem po górskich rzekach lub innych ciekach wodnych o podobnym charakterze.

Można mówić co najmniej o czterech dyscyplinach kajakarstwa górskiego:

• River runing - spływanie rzek górskich,
• Creeking - spływanie wąskich strumieni o bardzo dużym spadku,
• slalom - wyścig trasą wyznaczoną bramkami
• Rodeo (Playboating lub Freestyle) - dyscyplina kajakowa polegająca na wykonywaniu akrobacji. Odbywają się zawody, w których występy kajakarzy są punktowane przez sędziów.

Na wyposażeniu uczestnika jest oczywiście kajak, wiosło, pianka i kask oraz kamizelka asekuracyjna. Dodatkowo w kajakarstwie górskim stosuje się fartuchy, które zapobiegają nalewaniu się wody do kajaka przez kokpit.W Polsce najlepsze warunki są na Białce i Kamiennej. Można też popływać na sztucznych torach kajakowych, znajdujących się w Krakowie, Drzewicy i Zabrzeży k. Łącka.

Sporty ekstremalne : Bungee jumping to skakanie z dużej wysokości na długiej, elastycznej linie wykonanej zwykle z około tysiąca gumowych włókien.Pierwszymi skoczkami byli rdzenni mieszkańcy wysp Pentecost (Nowe Hebrydy) na Pacyfiku. Młodzi mężczyźni skakali z bambusowych wież, zabezpieczeni lianami przywiązanymi do kostek, żeby zapewnić plemieniu urodzaj oraz udowodnić swoją męskość.W kwietniu 1979 roku wykonano skoki w Wielkiej Brytanii z mostu Clifton Suspension Bridge w Bristolu. Wydarzenie to uznaje się za początek bungee jumpingu, gdyż był to pierwszy skok oddany poza wyspą Pentecost.

Sporty ekstremalne : Windsurfing – sport wodny, uprawiany przy użyciu deski i przymocowanego do niej elastycznie pędnika żaglowego. Sport polegający na żeglowaniu podobnym do jachtowego, lecz przy pomocy innego sprzętu. Deski o wyporności od 60-70 do ponad 300 litrów, dzielimy na mieczowe i bezmieczowe (o szerokości dochodzącej nawet do 101 cm, tzw. wide-body lub flapery). Pędnik stanowi zespół masztu, bomu oraz żagla o różnej powierzchni (stosuje się różne żagle dla odpowiedniej siły wiatru oraz umiejętności i postury zawodnika, od 0,5 do 12,5 m²). Do połączenia deski z żaglem stosuje się przeguby gumowe. Za twórców windsurfingu uważa się dwóch Kalifornijczyków: Hoyla Schweitzera oraz Jima Drake'a.

Windsurfing ma wiele różnych odmian, podstawowe odmiany:

• Wave - polega na ujeżdżaniu fal - w zasadzie wtedy nie wykorzystuje się wiatru lecz siłę nośną fali, dlatego pędnik musi być lekki by łatwo i szybko można było nim odpuszczać i łapać wiatr. Używa się desek nie większych niż 100 L o sporym podgięciu dziobu i o sztywnej konstrukcji(. Na falach można wykonywać tzw. jazdy frontside i backside, dzięki wysokim falom można wykonywać podwójne salta oraz manewry takie jak table top (wymyk deski do góry dnem w powietrzu). Pływanie na falach jest z reguły niebezpieczne, bowiem jak się twierdzi - tam gdzie fala to i rafa koralowa. A zderzenie z rafą może skończyć się nawet śmiercią.
• Freestyle - "wariacje" na desce; dyscyplina również stara, lecz wraz z pojawieniem się nowych, lżejszych i zwrotniejszych desek zaczęła się intensywnie rozwijać. Pierwszym manewrem który rozpoczął nowoczesny freestyle jest vulcan (rodzaj zwrotu z wiatrem, tyle, że wykonanym w powietrzu). Ogólnie freestyle to dobra zabawa i ciągła nauka setek manewrów (np. spock, chachoo, canabrava itp.) Używa się tutaj skocznych i lekkich desek o rozmiarach maksimum 115 L. Żagle muszą lekkie i manewrowe, co zapewnia błyskawiczne przyspieszenie i pozwala lepiej rotować. Freestyle ciągle się rozwija i rozwijać się będzie, bowiem jak usłyszałem w pewnym filmie szkoleniowym "we freestyle'u ogranicza nas tylko wyobraźnia".
• Freeride - to jest właściwe pływanie na desce tzn. hals, zwrot, hals i osiąganie przy tym znacznych prędkości do 30 w. Takie pływanie uprawia na co dzień zdecydowana większość windsurferów na płaszczyźnie amatorskiej lub rekreacyjnej. Tutaj nie ma specjalnych wymagań sprzętowych - oczywistym jednak jest fakt, iż najlepiej do pływania freeride nadaje się deska o szerokiej rufie, sporej stabilności a do tego w komplecie z dużym, freerace'owym, 2 lub 3 kamberowym żaglem. Oczywiście freeride można również pływać na większych deskach wave lub freestyle, a nawet na deskach slalom.
• Slalom - odmiana stara jak sam windsurfing która w zasadzie odradza się ponownie (odeszła w cień z pojawieniem się formuły windsurfing). Polega na ściganiu się na trasie wyznaczonej na symbol "8" lub slalomu między bojami na kursie z wiatrem. Używa się tutaj z reguły sporych pędników (o wiele za dużych na panujące warunki) wyposażonych w zazwyczaj 4 kambery. Deski przeznaczone do slalomu są krótkie, mają mało podgięty dziób i równolegle ułożone krawędzie. Często są wyposażone w charakterystyczne wycięcia na rufie (ang. cut outs) które powodują szybsze wejście w ślizg i lepszą prędkość na halsie.
• SuperX - dyscyplina nowa, wciąż rozwijająca się. Jest to w zasadzie dość ciekawe połączenie regat slalomowych z zawodami freestyle. Trasa wyścigu często ustawiona jest identycznie jak trasa do slalomu. Jedynie na trasie są ustawione tzw. "parówki" - podłużne boje o wysokości ok. 50-60 cm przez które należy przeskoczyć. Dodatkowo istnieją tzw. "sections" - obszar gdzie każdy zawodnik musi wykonać określony manewr - w większości zawodów jest to zazwyczaj frontloop, duckgybe lub spock. Dyscyplina jest bardzo widowiskowa i bardzo niebezpieczna, bowiem na "parówkach" zawodnicy często płyną blisko siebie, co może zaoowocować staranowaniem siebie nawzajem. Dlatego też SuperX to jedyna dyscyplina windsurfingu, w które obowiązkowy jest kask. Używa się tutaj desek które są połączeniem desek slalomowych i freestyle - są relatywnie szybkie przy dużej manewrowości.
• Speed - jedna z najbardziej niebezpiecznych, lecz jakże ekscytująca. Co tu dużo pisać - płaska woda, wiatr 7 w skali Beauforta, mała speedowa deska, duży żagiel slalomowy i naprawdę kosmiczne prędkości (ponad 60 km/h)

Te gatunki windsurfingu to zdecydowanie gatunki podstawowe. Istnieją również takie odmiany windsurfin jak freemove (synteza freestyle i freeride - czyli pływanie tam i z powrotem plus wykonywanie skoków, różnych wariacji różnych zwrotów i ew. podstawowych manewrów freestyle). Istnieje również taki rodzaj windsurfingu jak freecarve - czyli pływanie po prostej z jak największą prędkością i robienie agresywnych, wręcz slalomowych zwrotów. Używa się tutaj desek o dużej manewrowości

• Bardzo ważnym i równie znanym jest także race - jest to pływanie w regatach windsurfingowych, zazwyczaj na pełnym morzu - DESKI, szerokie (do 110 cm) 130 - 220 l.

Sporty ekstremalne : Quad - motocykl na czterech kołach, przeznaczony głównie do sportu i rekreacji.

ATV jest otwartym pojazdem (bez kabiny), przeznaczonym do jazdy poza drogami utwardzonymi. Zazwyczaj są to pojazdy 3-kołowe (3 kołowiec to trike), 4-kołowe (quad), 6-kołowe lub nawet 8-kołowe. Definicja ANSI-American National Standards Institute nakazuje, aby pojazd taki był używany przez siedzącą na nim okrakiem, pojedynczą osobę. Pojazd ten powinien mieć opony o obniżonym ciśnieniu (ułatwiające poruszanie się po grząskim terenie). Powinien być sterowany przez drążki kierownicze (czyli powinien mieć kierownicę w postaci drążków - podobną jak ta używana rowerze - w odróżnieniu od okrągłych kierownic stosowanych w samochodach)Ze względu na walory trakcyjne znajduje również zastosowanie w rolnictwie i ratownictwie górskim.

Sporty ekstremalne : Kolarstwo zjazdowe zwane też kolarstwem grawitacyjnym - rodzaj kolarstwa górskiego, które uprawia się na silnie nachylonych stokach naturalnych, lub specjalnie przygotowywanych trasach sztucznych o dużym nachyleniu. Wspólną cechą wszystkich dyscyplin zjazdowych jest pokonywanie silnie nachylonej trasy obfitujące w liczne naturalne lub sztuczne przeszkody (muldy, koleiny, ostre wiraże). Wbrew powszechnej opinii kolarstwo zjazdowe nie obfituje zwykle w skoki oraz wykonywanie przeróżnych "tricków" w powietrzu - podobnie jak alpejskich konkurencjach narciarskich zjazdowiec musi skupić się na wybraniu optymalnej drogi, nie tracąc przy tym trakcji.

Istnieje kilka rodzajów dyscyplin zaliczanych do kolarstwa zjazdowego:

• Downhill (DH) - indywidualny zjazd rowerem na czas po stromych, naturalnych stokach. Ścieżki zjazdowe są często bardzo wąskie, kamieniste czy poprzecinane wystającymi korzeniami. Nierzadko są też urozmaicone uskokami o różnej wysokości (dropami), które są najbardziej widowiskowe, lecz są też powodem najbardziej niebezpiecznych wypadków w downhillu. System rozgrywania zawodów przypomina zjazd narciarski. Zawodnicy używają ciężkich, bardzo solidnych rowerów posiadających pełne zawieszenie - czyli amortyzację obu kół. Geometria ramy praktycznie uniemożliwia stosowanie tych rowerów do jazdy pod górę (jest to bardzo utrudnione i niewygodne), ze względu na nisko zamocowane siodło i wysoko umieszczoną kierownicę, co przesuwa znacznie środek ciężkości do tyłu. Z powodu dużych prędkości uzyskiwanych przez zawodników w trudnym terenie jest to sport bardzo urazowy, mimo stosowania specjalnych osłon ("zbroi"), pełnych zestawów ochraniaczy na ręce i nogi oraz kasków ze szczęką. Są one zbliżone wizualnie do motocrossowych, lecz są lżejsze, mniej wytrzymałe oraz nie dopuszczone do używania na motocyklach.
• Dual slalom/dual - zjazd parami po stromych stokach. Zawody odbywają się metodą pucharową - eliminowania kolejnych zawodników. Wygrany zawodnik przechodzi do następnego etapu zawodów zaś przegrany odpada. Czas przejazdu zawodników jest rejestrowany wyłącznie do celów statystycznych. W wariancie DS zawody są rozgrywane na wzór narciarskiego dualu - tzn. zawodnicy zjeżdżają po dwóch, równoległy i identycznych trasach. W wariancie DL zawodnicy zjeżdżają na raz po tej samej trasie - więc jest to w zasadzie sport kontaktowy, choć celowe spychanie oponenta z trasy jest zabronione. Zawody w dualu są rozgrywane zwykle na rowerach o "downhillowej" geometrii, ale nie posiadają one zwykle tylnego zawieszenia i posiadają maksymalnie uproszczoną konstrukcję, gdyż w tym sporcie najważniejsza jest niezawodność sprzętu i techniczne umiejętności zawodnika a nie możliwość osiągania jak największych prędkości.
• Four Cross (4X) - przypomina charakterem dual, ale na trasę jest wypuszczanych na raz po czterech zawodników, z których dwóch przechodzi do dalszych eliminacji. Trasy 4X są nieco mniej strome niż w dualu i mogą się nawet miejscami lekko wznosić, jednak jest to trasa technicznie trudna - występuje duża ilość skoczni różnej wielkości - hopek, które znacznie zwiększają poziom trudności szybkiego przejazdu i nierzadko są przyczyną wypadków. Trasy są też znacznie szersze od tych w dualu, co umożliwia łatwiejsze wyprzedzanie i stosowanie rozmaitych taktyk. 4X jest bezpieczniejszy od dualu i przy tym bardziej widowiskowy, a same zawody trwają dwa razy krócej przy tej samej liczbie zawodników. Wszystko to powoduje, że 4X stopniowo wypiera dual. Od 2002 r. UCI zaprzestało przeprowadzania serii zawodów Pucharu Świata w dualu i zastąpiło je właśnie Pucharem Świata w 4X.